آیین سکوت بقلم : مهندس رستمی

به نام آرام دلها هیچکس نفهمید چطور صدایم تَرَک برداشت از فریادهایی که هیچوقت راه گلویم را پیدا نکردند. هیچکس ندید چطور آدم، در خلوتِ خانه‌ی دلش، مثل فانوسی در باد، بی‌صدا، رهسپارِ خاموشی میشود. نه از زخم تازه، نه از حادثه‌ای سهمگین، بلکه زیر بارِ هزار بند نازکِ نادیده، بندهایی که از «حرف نزدن» بافته می‌شوند. گاهی آدم نمی‌میرد، اما زندگی را ذره‌ذره از دست می‌دهد، نه در جنگ، نه زیر آوار، بلکه پشت میزِ کار، وسط یک گفت‌وگوی معمولی، یا وقتِ چای دم‌کشیده‌ی غروب.

آخرین مطالب این وبلاگ

مطالب پیشنهادی

آخرین مطالب سایر وبلاگ ها